Kardigan z wykładanym kołnierzem

Długo zastanawiałam się, jaki tym razem chciałabym uszyć kardigan. Wertowałam wykroje, przeglądałam stylizacje na stronie Burdy, miętosiłam ten kawałek dzianiny wełnianej, który miałam w zapasach i nie mogłam się zdecydować. Długo myślałam, że uszyję coś, co nada się jako narzutka na sukienkę, ale że sukienek jakoś w tym sezonie nie noszę, skierowałam swe poszukiwania ku nieco bardziej sportowym formom. Wełna też narzuciła mi pewne ograniczenia, bo kiedy dotarła do mnie ze sklepu internetowego, okazało się, że jest cienka i gryząca (jak to wełna jednak), więc o myśli swetrze-otulaczu musiałam odłożyć na kiedy indziej. I tak rozważając sobie, co uszyć, trafiłam na kardigan Doroty i pomyślałam, że to jest właśnie to.

Do uszycia mojego swetra wykorzystałam jednak inny wykrój. Kupiłam sobie kiedyś tak na próbę Szycie 2017/5, żeby w ogóle zapoznać się z tym magazynem. Długo jednak nie decydowałam się na uszycie z niego czegokolwiek, bo mimo że fasony wydały mi się interesujące, to ze względu na różnice w tabeli rozmiarów w porównaniu z Burdą i przygotowanie modeli na niższy wzrost trochę mnie hamowały. W przypadku kardiganu postanowiłam jednak zaryzykować i wybrałam sobie na jego uszycie wykrój na surdut, ale nie obeszło się bez zmian. Zlikwidowałam cięcia francuskie z przodu i z tyłu, rękawy zrobiłam jednoczęściowe, kieszenie zaś nakładane, a nie wpuszczane. Całość wydłużyłam. Tak właściwie to z pierwotnego wykroju został mi kołnierz i szew na plecach.

No i co Wam powiem, to Wam powiem, ale nadal nie wiem, co sobie myśleć o Szyciu. Kardigan podoba mi się bardzo i właściwie do niego zastrzeżeń, ale gazeta to mnie do siebie jeszcze nie przekonała. Nadal myślę sobie, że ma całkiem ciekawe, klasyczne modele, czego w Burdzie czasami próżno szukać. Prezentacja ubrań na modelkach też przypomina bardziej prezentację ubrań, a nie jakieś dziwaczne sesje, na których ubrania zdają się stanowić sprawę drugorzędną. No i wykrojów w jednym numerze jest naprawdę sporo. Ale… No właśnie. Po pierwsze – jednak nie te wymiary. Ze swoim wzrostem, ale i kształtem sylwetki bliżej mi do burdowych tabelek. A po drugie – zawężenie wykrojów do trzech rozmiarów (38-42-46) trochę utrudnia wybór właściwego rozmiaru, co przy dopasowanych rzeczach może stanowić spory problem. W związku z tym, że zasadniczo nie szyję jednak modeli próbnych, szycie w ciemno z Szycia może być dość ryzykowne. Ale nie mówię nie.

 

Reklamy

Pudroworóżowy płaszcz z flauszu

Udało się!!! Sama w to nie wierzę, ale mam zdjęcia. Pomiędzy gotowaniem rosołu, wyprawieniem panów na basen (przy czym panowie się sami wyprawili, ale ten większy musiał mi przecież zdjęcia zrobić), gruchnięciem po raz drugi w ciągu tygodnia żelazkiem o podłogę (takim nowym, nowiuśkim, które gdyby się zepsuło, tobym się zapłakała, bo ma taką nakładkę do prasowania wełny i bez niej to ja już sobie prasowania włochatych tkanin nie wyobrażam) udało się pstryknąć zdjęcia. W pośpiechu i pełnym słońcu, co trochę sprawę utrudnia, ale są. Mogę Wam wreszcie pokazać płaszcz na mnie i w pełnej krasie.

Uszyłam go według wykroju 126 B z Burdy 9/2006. Prawdopodobnie nic w nim nie zmieniałam, a może coś tam przy długości majstrowałam, ale że szyłam go już tak dawno, to po prostu nie pamiętam. Na pewno nigdzie indziej z niczym nie kombinowałam. W formie zaskoczyło mnie to, że rękawy są jednoczęściowe, co tylko ułatwiło proces krojenia i szycia. W ogóle szycie tego płaszcza tli mi się w pamięci jako czysta i niczym niezmącona przyjemność. Zaskakująco mało już z procesu jego powstawania pamiętam, więc tak właśnie musiało być. I w związku z tym nic więcej nie mam już do napisania, zostawiam Was więc ze zdjęciami.  

Pozdrawiam serdecznie, Kasia!

Lato ≠ wełna?

Rozbudźcie wyobraźnię. Lato. Z nieba leje się żar. Słońce ani na chwilę nie zachodzi za choćby maleńki obłoczek, bo obłoczka, choćby najmniejszego, w taki dzień próżno szukać. W mieście beton i asfalt oddają ciepło ze zdwojoną siłą.  Istna patelnia. Chciałoby się wskoczyć w kostium kąpielowy i czmychnąć na jaką plażę albo basen w egzotycznym kurorcie. A tu lipa. Do pracy trzeba przyodzianą godnie i odpowiednio się udać. Co by tu w takim razie włożyć? Coś lekkiego i przewiewnego. Len, bawełna wiskoza? Jedwab? A może wełna? Ale jak to wełna?! Puchate owieczki z podhalańskich pastwisk → wełniane swetrzyska → zima i szczękanie zębami na mrozie. Taki to u mnie ciąg skojarzeń. Wełna na lato? Ano tak, wełna :). Tyle że to nie jest tak, że ja nie wiedziałam, że wełna może być świetną tkaniną na lato. W końcu z wełny szyje się przecież garnitury, a w tych mój mąż chadza cały rok. Ale to była, że tak powiem, wiedza teoretyczna. Na własnej skórze przekonałam się jednak ostatnio, jak fantastycznym letnim materiałem może być wełna.

A było to tak. Wstąpiłam sobie do sklepu, żeby kupić tkaninę na bluzkę. Tę, którą macie już prawie wszystkie albo zamierzacie w najbliższej przyszłości sobie sprawić. Obmacałam wszystkie bawełny, wiskozy, jedwabie. Ale nic nie zyskało mojego uznania. Dotarłam wreszcie do belek z wełną. I wśród nich znalazłam przecenioną końcówkę wprost idealną na bluzkę z Burdy 5/2017 model 109 A. A zaraz obok piękną bordowo-grafitową wełnę na spódnicę z tego samego numeru (model 117 A). Zestawienie tych kolorów mnie zauroczyło. W wyobraźni widziałam już ten super komplet, który z nich powstanie i muszę przyznać, że ani wyobraźnia, ani intuicja mnie tym razem nie zawiodły. Zestaw uszyłam sobie przedni.

Dzikich upałów jeszcze nie zaliczyłam, ale i tak to, co już mamy, jest na tyle wystarczające, by własnym doświadczeniem potwierdzić, jak cudowną tkaniną letnią może być wełna. Jest przewiewna, chłonie wilgoć, nie gniecie się prawie w ogóle, no i wygląda szlachetnie. Noszę ją z wielką przyjemnością.

Zarówno bluzka, jak i spódnica nie sprawiły mi żadnych kłopotów podczas szycia. Modele to proste, z małą ilością elementów i nieskomplikowanym opisem szycia. Idealne na szycie pomiędzy obowiązkami, posiłkami, zabawą albo przed wyjściem do pracy. Ani się człowiek obejrzy i już ciuch gotowy. To lubię. I mogę z czystym sumieniem polecić.

To że uszyłam sobie ten uroczy cukierkowy komplecik, nie znaczy, że zużywanie resztek oraz zapasów mam za sobą. Ta górka ciągle jest. Zaobserwowałam bowiem jedną rzecz. W nagrodę za uszycie resztkowych ubrań kupiłam sobie nowe tkaniny (nie pierwszy zresztą raz). A z tych znów zostały jakieś ścinki, które są za duże, żeby je wyrzucić. Trafiły więc na kupkę. I tym sposobem jej objętość utrzymuje się stale na tym samym poziomie. Chyba czas się z tym pogodzić ;).

Pozdrawiam serdecznie, Kasia!